سلآموز بیاموز تا سالم باشی

در همه جای دنیا، بسیاری از بیماری ها با باورهایی نادرست همراه هستند. هر چه این بیماری ناشناخته تر باشد، طبیعتاً این باورها افزایش می یابد. بنابراین، عجیب نیست که نام اوتیسم تداعی کنندۀ بعضی پیش فرض ها و تصورات نادرست باشد، تصوراتی که اگر اصلاح شوند، هم در پذیرش این بیماران و هم در درمان آ نها می تواند مؤثر باشد. در ادامه با برخی از این تصورات نادرست آشنا شوید.

• اختلال اوتیسم بسيار نادر است.

شايد در گذشته چنين بوده؛ ولی در حال حاضر، اوتیسم يکی از شايع‌ ترين اختلالات تحولی است.

• اوتیسم مخصوص فرزندان افراد مرفه است.

درست است که آمارها نشان دهندۀ فراوانیِ بیشتر ابتلا به اوتیسم در خانواده های ثروتمند و تحصیل کرده است، اما قطعاً دلیل این اختلال چنین موضوعی نیست! به نظر می رسد دلیل اصلی این اتفاق این است که افراد ثروتمند و تحصیل کرده فرزندان خود را بیشتر از نظر پزشکی زیر نظر می گیرند.

•  اوتیسم، يک اختلال جديد است.

در واقع، اولين مورد اين اختلال، پسر نوجوانی‌ بود که توسط ژان ايتارد در سال ۱۷۹۹ کشف و گزارش شد. پس اوتیسم، چندان هم جديد نيست.

• فقط پسرها به اوتیسم مبتلا می شوند.

تقریباً از هر ۵ فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ۴ نفر پسر و یک نفر دختر هستند. درست است که پسرها بسیار بیشتر از دخترها به این بیماری دچار می شوند، اما گاهی شدت این اختلال در دخترها بیشتر از پسرها است. در ضمن، تشخیص این اختلال در دخترها دشوارتر نیز هست. 

• اوتیسم ناشی از شيوه تربيتی مادران سرد و بدون عاطفه بوده و با شيوه های غلط فرزندپروری والدين همچون طرد و بی‌تفاوتی مرتبط است.

اگرچه علت اصلی اوتیسم هنوز شناخته شده نیست، امابه نظر می رسد که مشکلات عاطفی و هیجانی در بروز آن نقش ندارند. همچنین بروز اوتیسم با شيوه فرزنـد پروری والدين ارتباطی ندارد. اختلال اوتیسم یا درخودماندگی، زیستی است و در سنین پایین نشانه های خود را آشکار می کند.

•  افرادی که دچار اوتیسم هستند، نمی توانند آموزش ببينند.

افراد دچار اختلال اوتیسم یا درخودماندگی، چنانچه از آموزش ‌های ساختار يافته در مدرسه و خارج از مدرسه بهره‌ مند شوند، می ‌توانند استعدادهای خود را بالفعل کنند و نهایت بهره را از آن ها ببرند.

• اوتیسم با رژیم غذایی درمان می شود.

اولا درمان پذیر بودن این اختلال هنوز محل بحث است. به عبارت دیگر، هنوز درمانی قطعی برای اوتیسم وجود ندارد. ثانیا هیچ تحقیقی ثابت نکرده است که رژیم غذایی خاصی این اختلال را درمان یا مهار کند. با این حال تعدادی از والدین یک رژیم غذایی عاری ازگلوتن (موجود درگندم) وکازئین (پروتئین شیر) را برای فرزند دارای اتیسم خود مورد استفاده قرار می دهند. برنامه های غذایی دیگری نیز مانند تغییر در رژیم غذایی، ازجمله ویتامین B6 ومنیزیم مکمل وجود دارد. اما تاکنون، شواهد موجود نتوانسته است تا ضرورت استفاده از یک برنامه تغذیه ای را برای این کودکان به اثبات برساند. هر گونه تغییر در رژیم غذایی کودکان باید با نظر درمانگر او انجام شود.

• مبتلایان به اوتیسم علاقه‌ای به روابط اجتماعی ندارند.

کودکان اوتیستیک روابط اجتماعی برقرار می‌کنند و احساسات دارند، اما روابط و ابراز احساسات‌شان غیرمعمول است. شاید میل به برقراری روابط در آن‌ها به اندازه کودکان عادی رشد نکند، اما نوجوانان و جوانان مبتلا به اوتیسم به داشتن تعامل با سایر کودکان و نوجوانان علاقه‌مندند.

• باید مانع رفتار تکراری کودک مبتلا به اوتیسم شد.

نکته مهم در این زمینه فهم دلیل رفتار تکراری است. افسردگی و اضطراب از دلایل احتمالی این رفتارهاست. درک دلیل این رفتارها و تلاش صحیح برای تعدیل و نه ممانعت از آن‌ها نتایج بهتری در پی خواهد داشت. پس، ابتدا باید بفهمیم چرا یک کودک درگیر یک عمل تکراری می‌شود.

• مبتلایان به اوتیسم باید فعالیت‌هایی جداگانه داشته باشند.

تماس با کودکان عادی برای کودکان مبتلا به اوتیسم مفید است، زیرا باعث بهبود توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی آن‌ها می‌شود و حتی می‌تواند حرکات تکراری آن‌ها را کاهش دهد. البته تمامی کودکان مبتلا به اوتیسم، با توجه به نیازها و ناتوانایی‌هایشان، به برنامه‌های آموزشی خاص، به‌ تنهایی و یا در جمع، احتیاج دارند.

• واکسن، عامل اوتیسم است.

علیرغم انجام تحقیقات علمی متعدد، میان اُتیسم و واکسن هیچ ارتباطی دیده نشده است. محققان از سال 1998 که دانشمندان نگرانی هایی را در مورد نقش وا کسن های MMR (سرخک، اریون و سرخجه)، ابراز کردند، این واکسن ها را مورد بررسی دقیق قرار داده اند. گزارش های پیشین در این ارتباط توسط نشریات معتبر به دلیل سوگیری و نتیجه گیری نامناسب فاقد ارزش و اعتبار علمی در نظر گرفته شده اند. هرچند هیچ تحقیقی ارتباط میان اُتیسم و ماده ترایموزال (شکلی از جیوه که در واکسن ها مورد استفاده قرار می گرفت) را تایید نکرد، اما این ماده از سال 2001 از وا کسن های کودکان حذف شده است.

• مبتلایان به اوتیسم نابغه‌اند.

بعضی از مبتلایان به اوتیسم دارای استعدادهای خارق‌ العاده‌ای هستند، مثلاً در محاسبات ریاضی یا نقاشی یا به یاد سپردن بعضی چیزها. اما تعداد این افراد زیاد نیست و همین افراد نیز معمولاً در زمینه‌های دیگر، دارای این میزان استعداد نیستند. بنابراین، اطلاق صفت «نابغه» به همه افراد مبتلا به اوتیسم نمی‌تواند درست باشد.

• افراد مبتلا به اوتیسم، دچار عقب ماندگی ذهنی هستند.

اين امر در مورد درصدی از افراد مبتلا درست است ولی بسياري از اين افراد نيز هستند كه از بهره هوشی بالاتر از سطح بهنجار برخوردارند. در واقع مبتلا بودن به اختلال طیف اوتیسم لزوما به معنای ناتوانی ذهنی نیست.

• مبتلایان به اوتیسم نمی‌توانند در آینده زندگی مستقلی داشته باشند.

تعدادی از کودکان مبتلا به اوتیسم، در صورت دریافت درمان صحیح، در جوانی مستقل می‌شوند، کار می‌کنند و روابط دوستانه و حتی عاشقانه برقرار می‌کنند. البته بعضی از آن‌ها همیشه به مراقبت و خدمات ویژه و تمام‌ وقت نیاز خواهند داشت. برای عده‌ای نیز بعضی حمایت‌ها، حتی از راه دور، کفایت می‌کند.